Alweer één maand oud
De dagen vliegen voorbij. Verschonen, voeden, wiegen, kletsen, geruststellen, mijn melk afkolven, de boel opruimen. En als ik dan eindelijk wil neerploffen op de bank, heb je weer honger en begint het riedeltje opnieuw.
Maar ik geniet. Ik kan wel uren naar je kijken. Ik zing kinderliedjes voor je waar ik de tekst amper van ken, ik voer gekke gesprekken met een veel te hoog stemmetje en ik kan je de hele dag wel kusjes geven!
En eerlijk is eerlijk, het is heus niet allemaal één roze wolk. Mijn hart breekt als ik jou pijn zie hebben van de darmkrampjes. Of die keren als ik er even doorheen zit wanneer ik diep in de nacht als een zombie een voeding aan het voorbereiden ben. Of wanneer jij je speen al tachtig keer hebt uitgespuugd maar weer wilt hebben. Bij de 81ste keer denk ik dan: “hierna krijg je hem niet meer”, maar dat kan ik dan weer niet over mijn hart verkrijgen.
Lieve kleine man, jij bent (net als je vader) mijn allergrootste liefde. Ik ben zo dankbaar voor dit wonder.
